Over en uit

Eerder hadden wij geschreven dat wij in Padang Bay zouden snorkelen en duiken echter hebben wij onze plannen iets aan moeten passen. Het snorkelen bleek een te risico volle aangelegenheid te zijn dat wij dit maar niet gedaan hadden.

Wij hadden snorkelen spullen geleend van de duikschool waarmee wij de volgende dag gingen duiken. Er werd wel gezegd dat wij goed op moesten letten want door de stroming en flinke golven kon het wel eens gevaarlijk zijn. Vol goede moed gingen wij evengoed naar de Blue Lagoon (klinkt veel mooier dan het was) en daar zagen wij dat het echt onverantwoord was om daar de zee in te gaan. Dus dan maar weer terug, spulletjes ingeleverd en lekker bij het zwembad gelegen. De volgende dag ging het duiken gelukkig wel door, doordat wij eerst met een bootje een stukje de zee op gingen had je daar geen last van de sterke stroming en golven. Bij de duikschool hadden wij aangegeven dat het heeeeel lang geleden was dat wij voor het laatst gedoken hadden (3 jaar terug????) en dat zij maar moesten doen dat wij beginners waren (zijn wij eigenlijk ook wel). Voordat wij vertrokken hadden zij nog even rustig alles uitgelegd en op de bodem van de zee (op nog maar 3 meter diepte) zouden wij nog even 2 oefeningen doen voordat wij dieper zouden gaan. We moesten daar even het mondstuk uit onze mond doen en daarna de duikbril half vol met water laten lopen en dat er weer uitblazen, gelukkig slagen wij met vlag en wimpel. Dus we konden dieper gaan. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat je zonder dat je het eigenlijk door hebt op zo'n 18 meter diepte zit. We hebben uiteindelijk 2 duiken gemaakt van zo'n 30 minuten per keer. Wij duiken niet vaak, maar het is toch wel een hele mooie wereld daar in die zee.

Wat wel een hele aparte ervaring was dat er een bruiloft was op de bodem van de zee en ze zeiden ook nog ja tegen elkaar nu zag karin dit ook wel iets voor ons.

Nu zal ik (Hans) jullie vertellen dat duiken voor mij geen tweede natuur is en dat het elke keer weer een overwinning is om door zo'n ding in je mond te gaan ademhalen maar het is het wel elke keer weer waard want het is er zo rust gevend daar beneden. Maar trouwen nee echt niet.

Na het duiken hebben wij onze spullen opgehaald om naar Kuta te gaan, dit is zo ongeveer de meeste toeristische badplaats van Bali en vol met Australiërs. G'day mate!!! Eigenlijk hadden wij een resort geboekt in het noorden van Bali, maar daar waren van de 10 kamers er toch wel 1 geboekt (door ons dus) en aangezien dit in de middle of nowhere lag zagen wij dit niet zo zitten. Wij vinden elkaar zelf na 5 1/2 week op elkaars lip best nog wel aardig maar een beetje reuring om ons wilden wij nu wel. Op onze laatste fietsdag kwamen wij een Australische man tegen op een racefiets van hetzelfde merk als Hans heeft, dus daar moest een praatje mee gemaakt worden. Zijn vrouw kwam daar later ook bij en die vertelden dat zij goede ervaringen hadden met Kuta Beach Club, dus daar zitten wij nu de laatste dagen.

Een vast ritueel van een reis in Azië is dat je regelmatig je heerlijk laat masseren en dat hebben wij dus ook uitgebreid gedaan.

De laatste keer is in kuta geweest en wel een Thaise massage met aan het eind, nee geen happy end maar een ear candeling, je mag zeggen een hele aparte ervaring en of het nu zo verstandig was zal blijken de komende tijd.

Wij waren van plan om deze laatste dagen heel veel te doen, namelijk op het strand en bij het zwembad van het hotel draaien van buik naar rug en weer terug. Maar eergisteren hebben wij hier bij het zwembad een Nederlands stel ontmoet en die gingen vandaag op pad en vroegen of wij mee wilden. Tuurlijk willen wij dat. Eerst zouden wij gaan kijken bij een Hindoe ceremonie voor het hotel, dat zou om 11 beginnen, toen werd dat 12 uur, toen 1 uur. Dat was ook de tijd dat onze chauffeur kwam, maar goed die kan best wel heel even wachten. Maar ja, toen kregen wij te horen dat de ceremonie misschien om half 2 begon. Op dat moment hebben wij het opgegeven en zijn op pad gegaan. Eerst naar Garuda Wismu Kencana national park. Daar staat een beeld van 23 meter hoog en 4000 ton koper en messing en dat stelt de hindoeïstische god Wisnu (de bron van wijsheid) voor, in de reisgidsen stond trouwens dat de oprit het mooiste was en dat klopte. Vervolgens even bij een strandje gekeken. Daarna naar de tempel Uluwatu tempel, deze staat op een rots. Daarna zou het hoogte punt van deze dag komen, zonsondergang op het strand. Nou je raadt het al, het was bewolkt ????.

Vanavond nog eventjes met z'n viertjes uiteten en dan morgen op naar huis.Is dat erg? Nee, ondanks dat wij een geweldige reis hebben gehad kijken wij er naar uit om naar huis te gaan! Waarom? Omdat wij zodra wij in Nederland geland zijn wij onze nieuwe pup gaan ophalen.

Bali

In ruim 3 weken zijn van van west Java naar oost Java gereisd. En dat is best wel een ritje als je bedenkt dat de afstand ruim 1200 km is en dat men hier ongeveer 25 km per uur rijdt. Maar het is gelukt, we zitten nu op Bali.

Toch blijven wij ons verkijken op de reistijden. Nadat wij met de ferry van Java naar Bali zijn gegaan dachten wij dat het een uurtje naar Tanah Lot zou zijn, niet dus dat was ruim 2 uur. Tahan Lot is een tempel boven op een rots in de zee, afhankelijk van het tij is de tempel bereikbaar.

Erg leuk om te zien, vooral de mensen die door het water naar de tempel lopen en bijna met camera en al onderuit gaan????. We hebben daar op een terrasje heel romantisch naar de ondergaande zon gekeken. We hadden een hotelletje op het terrein van Tanah Lot perfect dus. Vooral omdat er in Tanah Lot allerlei restaurantjes en winkeltjes waren. Echter tegelijkertijd met de ondergaande zon sloten ook de restaurantjes en winkeltjes. Dan maar weer eten bij een restaurant van een hotel.

De volgende dag op naar Ubud, het kunstenaars stadje van Bali. En! Met een heus Monkey Forrest. We hadden net als bij Tanah Lot zelf het hotel geboekt en al zeg ik het zelf, niet verkeerd, het lag in het centrum van Ubud. We waren hier 2 nachten en dus 1 dag. De volgende dag aan de wandel. Hans moest hoognodig naar de kapper, dus dat was prioriteit nummer 1. En we hebben er eentje gevonden, geweldig! Hij behandelde het haar alsof het breekbaar was en zijn nagels zagen eruit alsof Zoë die gelakt had, kleuren met motiefjes (een kunstwerk dus). Uiteraard ook nog even aapjes gekeken. Hondsbrutaal zijn die gasten. Zodra zij door hebben of denken dat jij eten in jouw tas hebt halen zij dat er voor jou uit. Ik had een investering gedaan, nieuwe teenslippers voor 3 euro en dat zat in een plastic tasje, dat mocht niet mee naar binnen. Maar dat kon ik achterlaten bij de kassa. Maar gelukkig, toen wij alweer uit het park waren was er een aapje zo lief om te proberen het tasje af te pakken. Niet gelukt (hij droop af toen bleek dat daar geen eten in zat), tasje wel stuk.

De volgende dag begon ons avontuur op de fiets, 5 dagen fietsen op Bali. Onze gids gaf gelijk al aan dat hij normaal niet de gids was maar, de chauffeur en dat zijn Engels niet zo goed was. Nou, daar was niets aan gelogen! De eerste dag gingen wij met de auto naar een tempel in de bergen en daar vandaan op de fiets verder klimmen en afdalen. Toen bleek ook nog eens dat onze gids niet zo een fietser was. Op deze eerste dag hadden wij de mooiste route van onze tocht. We gingen bergje op, berg af en door de rijstvelden. De auto was mee o.a. voor als wij moe waren dan konden wij met de auto mee, dus je raadt het al, de laatste bergjes zat de gids in de auto en wij op de fiets. Hij deed trouwens wel zijn best om dingen uit te leggen, maar vaak lukte dat simpel weg niet. Wij eindigden in Munduk. Op zich niets bijzonders, maar dat gaf niet het was toch voor slechts 1 nachtje. Wel waren er 2 mooie watervallen. Onze gids vroeg of wij daar naar toe wilden, dan moesten wij wel de volgende dag om half 7 klaar staan, helaas voor hem, wilden wij dat ????. Helaas ging er iets fout bij de terug tocht na de tweede waterval want onze gids was de weg kwijt laten we het er op houden we hebben heel wat kampongs gezien die steil tegen de bergwand waren aangeplakt.

De volgende dag een lange afdaling naar Lovina Beach, daar bleven wij 2 nachten. Alleen wat wel heel jammer was, het was nog voorseizoen en dat betekende dat de hotels slechts voor ongeveer 10 à 15% bezet waren. De 2e dag in Lovina hebben wij 's morgens een klein rondje gefietst en 's middags lagen wij met al onze vrienden bij het zwembad (met z'n 2-en dus). En zo ben je alweer over de helft van de 5 daagse fietstocht. De 4e dag was de dag met de meeste kilometers (68) naar Amed. Het was een beetje op en af langs een kustweg, echter lag de zee achter de bomen dus die zagen we niet veel. In Amed was het net zo druk als in Lovina, dus dat schoot lekker op. De laatste dag gingen wij eerst met de auto naar een waterpaleis en vlak daarna stapten wij weer op de fietsen. Hoofdzakelijk daalden wij vandaag af maar af en toe moesten wij toch nog wel in de beugels.

Conclusie over het fietsen op Bali: wat ons betreft had het wel wat pittiger mogen zijn, maar wij zijn wel blij dat wij dit gedaan hebben. Wij zijn toch op plekken op Bali geweest waar je normaal gesproken als toerist niet komt.

Nu zitten wij in Pandang Bai, hier vanuit vertrek de ferry naar Lombok maar daar gaan wij niet heen. Morgenochtend gaan wij snorkelen en zaterdagochtend gaan wij weer eens een keertje duiken.

Sukamade

Zoals gezegd zijn wij naar Sukamade geweest. Wij werden 's morgens om 9 uur door onze gids en chauffeur opgehaald in een jeep. Nu waren er in Bandung bioscopen met 4D dus met water, beweegbare stoelen en lucht nu onze jeep was eigenlijk een 4D jeep want, wij hadden hetzelfde. De reis naar Sukamade zou ongeveer 7 uur duren. Onderweg eerst even onze lunch opgehaald, loempia's, nee geen Vietnamese maar gewoon Indonesische. Het eerste stuk van de reis ging goed, daarna zou de weg een stukje minder van kwaliteit worden. Nou, dat is de understatement van het jaar! Ook hier geldt weer, als er in Nederland 1 cm2 van deze kwaliteit zou zijn er gelijk geklaagd zou worden en niet zo'n beetje ook. Maar goed, we kunnen klagen maar je kunt dit ook van de positieve kant bekijken, de achtbaan op de kermis kost meer! Hobbel de bobbel. Onderweg nog even gestopt bij een rubberplantage, een cacaobonenplantage, een suikerfabriekje (nee da's niet waar, het was een hok waarin het vocht uit de palmboom gekookt werd en daarna in een malletje gegoten werd) en niet geheel onbelangrijk om de loempia's op te eten. Daarna gingen wij hobbel de bobbel weer verder en kwamen wij bij een riviertje aan die wij met de jeep overstaken. Dat ging op natte voeten na goed!

Bij Sukamade hadden wij de vip room, klinkt goed hé! Nou eigenlijk komt het er op neer dat de standaard kamer een basic -- kamer is en de vip room basic -. Maar dat geeft niet, dit wisten wij van te voren. 's Avonds bij zonsondergang zouden de schildpadden uit zee komen om op het strand een gat te graven en daar hun eieren in te leggen en dat zouden er meer dan 100 zijn. Ja ja dachten wij, dat zal wel maar waarschijnlijk nu even niet. Maar nu even wel ????, om 8 uur moesten wij snel naar het strand want daar was al 1 schildpad bezig. Toen wij aankwamen had die al een aantal eieren gelegd, uiteindelijk had mevrouw 142 eieren gelegd. Best veel zou je zeggen, maar van de 1.000 baby schildpadden overleefd er slechts 1.

Bij Sukamade worden de eieren nadat de schildpad klaar is, opgegraven en in soort schuur in het zand opnieuw begraven. Nadat de eieren uitgekomen zijn (55 dagen) worden de baby schildpadden binnen 1 week na het strand gebracht zodat zij de zee in kunnen. De reden dat zij dit doen is omdat anders de wildezwijnen en de leguanen de eieren opgraven en opeten. Met een lengte van ongeveer 1 meter zijn het wel imposante beesten en het zou zonde zijn als die uit sterven dus ze doen hier goed werk.

Het vrijlaten van de baby schildpadden gebeurt meestal in de nacht omdat dan de grootste vijand (de zee-egel) nog slaapt. Maar wij hebben ook baby schildpadden vrijgelaten, wij mochten om 6 uur 's morgens de baby's vrijlaten. Uiteraard hebben Hans en ik een wedstrijdje gehouden met 2 schildpadjes, en uiteraard had ik gewonnen!!! Mijn schildpadje was als eerst in de zee.

Na het ontbijt gingen wij terug naar Kalibaru, onderweg hebben wij nog een wandelingen gemaakt naar The Green Bay, door de ligging en de zon heeft het water daar een groene gloed. Vervolgens konden wij terug naar boven lopen waar de jeep stond of..... met een bootje naar een vissersdorpje varen. Uiteraard kozen wij hiervoor. Dat bootje was een echt Indonesisch bootje, een oude houten smalle boot met aan beide zijkanten een soort drijver van bamboe. De boot had 2 buitenboordmotors die met tyraps aan de boot vast zaten. Nu heb ik hier een nieuwe vriend gevonden voor Eric (die van Stans) want, die trekt regelmatig aan mijn ding waarna hij begint te pruttellen, maar de eigenaar van de boot trok zijn ding aan met panty van zijn vrouw en daar kon hij wel wat hulp bij gebruiken.

Al met al heel veel geleerd onderweg over verschillende producten van het land en hun dieren.

Sunrise

Na een lange reisdag (9 uur met de auto, er moet wel bij gezegd worden dat de wegen en het verkeer hier dusdanig zijn dat er ongeveer 40 km maximaal per uur gereden wordt) kwamen wij aan bij ons hotel Lava View Lodge bij de Bromo vulkaan. Deze vulkaan ligt in een gebied van 40km2 met vulkanen.

Het hotel lag net na de ingang van het nationale park van Bromo, dus entree betalen! Voor de toeristen is dat 317.000 rp per persoon (dus gewone Europese prijzen), maar onze gids wilde proberen om even te gaan babbelen zodat wij slechts 200.000 rp pp hoefden te betalen, oké je hebt geen dan geen kaartje voor het plakboek (is natuurlijk helemaal niet zwart????). Yes! Gelukt! De meeste mensen gaan voor de sunrise met een jeep om hoog naar een uitkijkpunt, de sunrise is daar namelijk spectaculair. Oké je moet daarvoor wel om 3.30 uur al weg (nee dit is niet in de middag maar gewoon lekker vroeg het bedje uit). Rond 5 uur zou dan de sunrise zijn. Maar goed je bent maar één keer in je leven bij de Bromo dus oké dan maar. Tja, wat kunnen wij vertellen over de sunrise: NIETS, HET WAS BEWOLKT????. Maar gelukkig je kon ook nog een wandeling doen naar een viewpoint, hier kon je dan (met honderden anderen) de vulkaan in kijken. Je hoeft daarvoor slechts een half uurtje door het lavazand te lopen en daarna slechts 249 treden op, maar dan heb je wel wat, toch? NEE, HET WAS ÉÉN GROTE ZWAVELDAMP (en niet Hans die zo stonk naar rotte eieren), je zag niets maar je kreeg wel gratis een zware longaandoening cadeau.

Bij dit hotel was het een weerzien van oude bekende. Eerst zagen wij een stel die wij bij Sukuh cottages tegen gekomen waren en daarna was het Nee hè daar heb je hem weer! Onze eerste chauffeur kwamen wij tegen met 4 Nederlanders en wij waren hen ook al tegenkomen in Yogya.

Nu zitten wij in een leuke cottage in Kalibaru. Dit is een zelf supporting gemeenschap want ze verbouwen alles zelf.

Ook hebben ze een echte veestapel met van die heerlijke Bonte Koe koeien. Al lopende hebben wij ons verbaasd over hoe een man met zijn blote voeten en handen zo een palm boom in klom en dan praat je toch gauw over 10 meter. Bij Cirque du Soleil zou hij zo aan genomen worden.

Voor de meeste is dit de laatste stop voordat zij met de boot naar Bali gaan. Ook hier was het weer een weerzien van oude bekende. Het lijkt wel of iedereen ongeveer hetzelfde traject aflegt! Voor ons is dit nog niet de laatste stop voor Bali, wij gaan morgen eerste naar Sukamade, dit is een plak waar de reuze schildpadden na zonsondergang hun eieren leggen.

Yogyakarta

Zo als gezegd hebben wij onszelf een zeer verdiende rustdag gegund bij het zwembad. Heerlijk was dat. Wat gaan we verder doen? Echt cultuursnuiven is er niet. Ja er zijn wel een paar museums maar dat is toch van een iets ander niveau dat bij ons in Europa.

Er blijkt een café te zijn die ook katten heeft rondlopen, blijkbaar om de Indonesiërs te leren omgaan met huisdieren, tenminste dat denken wij. Weet je wat, dan lopen wij dat toch even naar toe!! Even bij ons vandaan langs het paleis van de sultan dan even langs de winkelstraat Malioboro, langs de universiteit en dan ben je er (niet).

6x gevraagd, niemand had er ooit van gehoord. Vervolgens een uur geschuild voor de regen bij een kleermaker. Wij lieten hem het adres zien en een kaartje van de stad. Hij had zelfs geen iedere waar hij zelf was????. Vervolgens werd het eindelijk weer droog, maar na een paar minuten begon het alweer te hozen. Dan maar een taxi in en terug naar het hotel, de rit duurde ruim 20 minuten en wij waren 3,50 euro armer en wij hadden uiteindelijk ruim 7 km gelopen.

De volgende dag vol goede moed weer geprobeerd naar het cafeetje te gaan. Maar nu niet met de benenwagen maar met de bus. Da's makkelijk dachten wij, niet dus. Nadat de bus de stad uit reed zijn wij maar uitgestapt en aan de overkant van de weg de bus weer terug genomen. Maar........ uiteindelijk was het gelukt, het café was gevonden. En wat vonden wij ervan??? Het was niets bijzonders en het stonk daar.

De laatste dag in Yogya zijn wij naar het paleis van de sultan geweest. Er naar toe zijn wij met de becak gegaan, oftewel een riksja. Ik had er wel even een probleem mee, iemand die zich een slag in de rondte fiets voor ons, maar ja aan de andere kant is dat wel zijn broodwinning.

Van te voren hadden wij tegen elkaar gezegd dat wij geen gids in het paleis wilden, wij zouden zelf wel een rondje lopen. We hadden onze tickets nog niet betaald of er werd gevraagd waar wij vandaan kwamen en daarna voordat wij met onze ogen konden knipperen werd er al een gids geroepen die Nederlands sprak. Nou ja, dan maar wel met gids.

De volgende dag werden wij om 8.30 uur opgehaald om via de Prambanan tempel en de suikerfabriek naar Sukuh te gaan. De Prambanan tempel is echt prachtig, dit is een hindoeïstische tempel en wij vonden dit indrukwekkender dan de Borobudur. En toen de suikerfabriek, nou die lag stil. De productie wordt pas op 11 juni weer hervat, hebben wij weer ????.

De Sukuh cottages lag prachtig in de bergen met een schitterend uitzicht over het dal, tenminste als het niet bewolkt zou zijn. Hier maakte wij iets bijzonders mee, namelijk andere Europese toeristen! Er waren nog 2 stellen uit Nederland en 1 stel uit België.

De volgende morgen na het ontbijt als eerste op naar de Sukuh tempel, ook bekend als de erotische tempel. Daarvan wandelend naar een waterval, daar zou onze chauffeur op ons staan te wachten. Bij aanvang van de wandeling had hij gelukkig de naam van de waterval opgeschreven, wij konden dan aan de locals vragen hoe wij moesten lopen. En dat was regelmatig nodig met al die weggetjes daar. De wandeling duurt gemiddeld 2 tot 3 uur, wij hebben echt rustig aan gelopen, maar waren binnen 1 uur en 3 kwartier bij de auto.

Nu hebben wij wel weer een dingetje geleerd, als je op een weggetje loopt die minstens zo steil is als de Kuitenberg in Limburg, moet je niet jouw flesje water uit je handen laten vallen want die gaat heel hard naar beneden rollen en dan mag je dat heuveltje opnieuw doen en zo kom je wel aan je hoogtemeters.

Via een bergpas zijn wij nu belandt in Sanganan, vanaf ons terras kijken wij uit op een prachtig meer. Morgenochtend gaan naar richting de Bromo vulkaan.

Bandung/Borobudur

Nadat we levend aangekomen waren bij het busstation in Bandung gingen wij met de taxi naar ons hotel. En wat betreft de ritprijs, wij zijn echte toeristen, dus gewoon klakkeloos akkoord gaan met de prijs. Wij wisten dat je in Jakarta alleen een taxi moet nemen van BlueBird, dit is namelijk de enige die met een meter werken. Tja een blondje en blondje kijken niet langer dan hun neus lang is en stapte in de eerste beste taxi (ja wel de rit prijs afgesproken, 100.000 roepia's, niet veel voor ons maar voor die taxichauffeur wel, 100.000 roepia's = 7,50 euro). Wij dachten dat BlueBird alleen in Jakarta reed, niet dus. Maar goed, we hadden een schitterend hotel, dat was wel een verademing naar Malabar en een tentje.

Hier in Bandung heb je een winkelstraat die heet Jalan Ciamplas, deze winkelstraat staat bekent als een maffe populaire winkelstraat waar het moeilijk is niets te kopen. Nou dat kwam mooi uit, want tijdens de trekking is Hans zijn zonnebril verloren. Hans heeft daar een nieuwe gescoord, helaas sloeg dat wel een enorm gat in ons budget. De bril moest 65.000 roepia's kosten, toen Hans zei dat hij eerst nog even verder ging kijken werd de prijs gelijk verlaagd naar 45.000 roepia's. Ik mag toch wel hopen dat hij met deze zonnebril wat zuiniger doet ????.

De volgende dag moesten wij om 7.20 uur de trein hebben naar Kutoarjo, dat is voor Jogjakarta en volgens het reisbureau handiger om naar de Borobudur te gaan. We hadden nu trouwens in het hotel gevraagd om een taxi van BlueBird te bestellen.

Maar goed, de trein! Dat was ontzettend leuk om mee te maken, maar........ de airco, niet normaal zeg! Zowel wij als een vrouw hebben gevraagd of de airco wat warmer gezet kon worden, dat kon gelukkig. Maar het leed was al geschied, wij zijn nu allebei hartstikke verkouden????

Toen wij in Kutoarjo uit de trein stapte was ??n vrouw kompleet in paniek. Volgens haar moesten wij er nog niet uit, want de meeste toeristen gaan door naar Jogjakarta. Zij heeft wel 10 keer gezegd dat dit niet Jogjakarta was en ook heeft zij wel 10 gevraagd of wij er hier echt wel uit moesten. Maar ja, onze chauffeur stond hier toch echt op ons te wachten.

Bij de Borobudur hadden wij een ontzettend leuk guesthouse, er waren 4 huisjes met een hemelbed, nou hoe romantisch is dat!!! De eigenaar was een Indonesiër die jaren in België gewoond had, dus ook Nederlands sprak. Hij had ook fietsen staan die wij konden gebruiken. Dus nadat wij ons welkomstdrankje op hadden even op het fietsje het dorpje in. Daarna bij onze guesthouse gegeten, dat was heerlijk! De volgende dag (we hebben tenslotte vakantie) om 5.45 uur het bedje uit, de Borobudur ging om 6 uur open. Tjeetje wat was het al druk. Wat een indrukwekkend bouwwerk.

Vervolgens kwam onze chauffeur ons na het ontbijt ophalen om naar Jogjakarta te gaan, via een tempel, een katholieke kerk, een zilver stadje en een chocolade fabriekje kwamen we aan in ons hotel waar wij uiteraard een vip room hebben. Wij zijn hier 5 nachten. Vandaag hebben wij onszelf getrakteerd op een rustdag bij het zwembad. Morgen gaan wij weer op pad.

Levensverzekering cashen

Nou als je dat binnenkort van plan bent, dan moet je een weekendje Jakarta boeken Als je al niet door de gore stad een buikinfectie hebt opgelopen dan is dat al een raadsel en daar kunnen wij helaas over meepraten. Wij zaten in de oude houthaven van Batavia waar van vroeger de Dutchies de scepter zwaaiden. Nu is het een grote sloppenwijk waar je echte armoede ziet.

Maar even terugkomend over die levensverzekering en je bent levensmoe, probeer hier maar eens een weg over te steken vergelijkbaar met, ja wat eigenlijk want, het is niet te beschrijven hoe het verkeer hier is. Er zijn hele grote contrasten want, je ziet hele mooie dure auto's rond rijden maar daar naast gewoon een karretje met houten wielen en zijn hele inboedel erop. Stoplichten hebben ze en ze werken ook maar, niemand houdt zich er aan en gaat gewoon zijn eigen weg. Maar we hebben de tactiek door, je lift mee schuin achter het karretje van die oude man en hoopt zo aan de overkant van de weg te komen nadat, er natuurlijk wel heel veel getoeterd is wat je in hemelsnaam aan het doen bent. Een attractie op zich en nog spannender dan de Efteling.

Na deze stad mee gemaakt te hebben op naar het echte Indonesië en wel op naar Bogor waar we met onze privé chauffeur naar toe zijn gegaan. Via de botanische tuinen van Bogor op naar onze guest house. Een schitterende plek met daarbij behorende kampong. Hier een rondleiding over gehad met uitleg hoe het systeem werkt. Iedereen heeft zijn eigen handel en ze recyclen bijna alles. En we vielen met onze neus in de boter want, er kwam een hele Indonesische familie op bezoek. Oma werd 87 en we moesten er aan geloven dus je gelooft het niet voetjes van de vloer. Ja er is bewijs want het staat op de foto.

Vervolgens op pad naar de thee plantages en dat viel qua accommodatie een beetje veel tegen. We kwamen op een resort terecht waar vroeger ook Kunta Kinte leefde maar dan in Amerika. Maar sinds die tijd ook echt niks meer aan gedaan was. Ach ja dat hoort erbij.

Maar ons doel was een trekking te doen door de thee velden en dan richting de vulkaan die voor het laatst in werking was in 2002. Slapen naast de krater op een hoogte van 2200 meter in een tentje op een matje. We hadden een geweldige gids die heel veel van de omgeving wist. Je voelde je een beetje zoals in de film Killing Fields want, wat een andere wereld hier.

Maar nu komt het: slapen in een tentje met Karin op een hoogte van 2200 meter bij een temperatuur van 10 graden en op een matje is al een crime maar volgens Hans liet Karin steeds windjes die roken naar verrotte eieren en ze ontkende ook nog!! Na een zware lange koude nacht kwamen we er achter dat het niet Karin was maar de zwavel dampen van uit de krater want die pruttelt nog volop.

Na afloop nog even bij Dedy's (onze gids) familie thuis geweest voor een kopje thee en veel lekkers daarbij. Wat leven wij toch luxe in Nederland! Vervolgens met iets wat een bus genoemd wordt op naar Bandung, dat was 3 uur rijden maar waarschijnlijk zou een andere chauffeur er langer over doen. Onze chauffeur scheurde er rustig op los en haalde zo wel links als rechts in. Maar uiteindelijk zetten hij ons levend af bij het busstation van Bandung.

p.s. Als jullie de foto's missen, dat klopt. We hebben een iPad mee en nu blijkt het dat je met een iPad slechts foto voor foto kunt plaatsen. Op zich geen probleem behalve dat wij uren bezig zijn met uploaden van foto's en dat iedereen op de mailinglijst bij elke foto een mailtje krijgt. Niet ideaal dus. Na afloop gaan wij weer een boek maken met onze verhalen en foto's, die laten wij jullie dan graag zien.

Batavia (Jakarta)

Na nog 1 dagje vertoefd te hebben in Istanbul zijn wij nu beland in Jakarta.

Voor onze laatste dag in Istanbul stond het paleis Topkapi nog op ons lijstje, inclusief de Harem. Dit klonk Hans natuurlijk als muziek in de oren. Hij zag het al helemaal voor zich, al die vrouwen ????. Blijkt dat een harem slechts een woonhuis voor vrouwen is en niet de vrouwen zelf. Maar goed, dat paleis en harem is gigantisch groot. In ons boekje stond dat je hier makkelijk een halve dag kon vertoeven, nou dat klopt.

Daarna nog even naar het Taskim plein geweest en gewandeld over DE winkelstraat van Istanbul, de Kalverstraat is hier niets bij.

Uiteraard weer geen voetjes meer over. Maar ja de Grand Bazaar moest nog verder ontdekt worden. Weet je wat, we gaan eerst even terug naar onze hotelkamer (die hadden wij voor deze dag nog nog bijgeboekt omdat wij pas om 22.30 uur richting luchthaven moesten), voetjes omhoog. Daarna naar de Grand Bazaar, rondje lopen daar een hapje eten! Goed idee, toch!! Niet dus, wij waren daar rond 7 uur en alle winkeltjes sloten al. Dan maar wat eten in het straatje tegenover ons hotel, dat was een restaurantjesstraatje (nieuw woord voor galgje).

Daarna op naar de luchthaven met de tram en metro. Wij hadden tenslotte nog genoeg geld op onze Istanbulcard staan (dachten wij). Karin was al door het poortje toen moest Hans nog en nee hoor dat lukte niet meer. Er stond nog wel wat op maar niet genoeg, oh ja en de borg. Gelukkig was er een aardige meid die Hans mee nam door het poortje. Dit is uiteraard is niet zo gek want, zo'n blonde stoot komen ze niet elke dag tegen in het wild. Onze kaart maar aan haar gegeven.

Nu dus in Jakarta, wij zitten vlak bij café Batavia. Eerste indruk? Wat een chaos deze stad? Wij zijn er nu al van overtuigd dat wij blij zijn als wij hier overmorgen weer vertrekken. In de diverse forums lees je dat veel mensen de stad Jakarta overslaan, maar toch ondanks alles zijn wij blij dat wij hier 2 dagen zijn, dit moet je tenslotte ook meegemaakt hebben.

In het buurtje van ons hotel is niet zo veel, oftewel eigenlijk niets. Vanavond dus nog maar een keertje naar café Batavia om daar wat te eten, die berekenen tenminste gewoon Europese prijzen????????. Vanmorgen waren wij ook al in dit café, dit omdat dit café wereldberoemd is in Indonesië en ver daar buiten. En omdat hier tegen over het Jakarta History museum gevestigd is, dit museum was vroeger in de Nederlandse koloniale tijden het stadhuis (en als ambtenaar voelt Karin zich daar natuurlijk helemaal thuis)

Wel hebben we het Bruno gevoel ervaren hier in de stad. Wat is dat vraag jij je af nou dat gaan we uitleggen. Bruno is een Berner Sennen hond en als je daar mee over de Zaanse Schans probeert te lopen dan ben je daar wel even zoet mee want, elke Japanner wilt op de foto met hem. Nu hebben wij hetzelfde want, alle kleine vrouwelijke Indonesiërs willen met ons op de foto waar zal dat toch aan leggen.!